Als ik iets verwacht had van dit congres: verdeeldheid en harde woorden. Als dit congres iets uitstraalde: eenheid en optimisme.

Veel tijd werd ingeruimd voor de politiemissie naar Kunduz. Jolande Sap (ovatie bij binnenkomst, staande ovatie aan het slot van haar betoog) wist met overtuiging de steun aan de  missie te verwoorden. “Er bestaat geen gemakkelijk nee in dit soort kwesties, maar ook geen gemakkelijk ja. Onze rol, zelfs de rol van Europa, is klein, maar we kunnen wel het verschil maken. Nog nooit was er ergens zo’n lange civiele missie, waarbij Nederland ook een bijdrage tot een politieke oplossing kan bieden. Ja, de missie is civiel. De militairen die meegaan zijn voor een groot deel (300) ondersteunend (onderhoud, koks, inlichtingendienst etc.) en niet bedoeld voor gevechtstaken. GroenLinks zal er nauwlettend op toezien dat de door het kabinet gedane toezeggingen ook nagekomen worden en zal dit ook via eigen contacten in Afghanistan verifiëren. Wij zijn geen ‘tegenpartij’, maar wij grijpen onze kansen.” Of zoals Mariko Peters het zo mooi verwoordde: “Buitenlandse politiek is te belangrijk om alleen aan Rechts over te laten.”

De kritische moties over de missie werden dan ook met een ruim aantal stemmen verworpen. Opvallend was dat de moties die opriepen tot eenheid in de partij het wel ruim haalden.

De Tweede Kamerfractie kreeg van voor- en tegenstanders lof voor haar opstelling en inzet. Zij had de stellige overtuiging binnen haar mandaat te hebben gehandeld en betreurde het dat een deel van de partij zich niet gehoord voelde. Het partijbestuur heeft hierop een “Motie versterken communicatie en netwerken” ingediend. Deze motie is met 833 tegen 173 stemmen aangenomen.

’s Middags was er de kandidatenlijst voor de Eerste Kamer. Na presentaties vol passie en heel veel gedoe met de stemkastjes stond er een mooie lijst. Als  top drie begroetten wij Tof Thissen (“ik wil bij alle afdelingen uitgenodigd worden”), Tineke Strik (“Ik wil niet leven in een rechts land, maar in een rechtsstaat”) en Marijke Vos (“Dit kabinet sluit geen Green Deal, maar een Dirty Deal”).

En toen was er Femke. Vol warmte presenteerde zij nogmaals Jolande als haar opvolgster.

Hoezo een verdeelde partij? De fractieleider omarmd, de idealen gedeeld, de Afghanen niet aan hun lot overgelaten, de gelederen gesloten. En intense afscheidswoorden van Femke: ”Houd koers, heb moed, wees trots”.

-----------------------------------------------------------

foto NOS - NOS Nieuws 5 februari 2011